Η Ασκήτρια εν τω κόσμω Λαμπρινή Βέτσιου-Δρίβα, από την Άρτα, που κοιμήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2002, προείπε σε διάφορους ανθρώπους όσα πολύ δύσκολα έρχονται για την Ελλάδα και τους Έλληνες, που ξέχασαν τον Θεό, ακολουθώντας αδιέξοδους δρόμους και θεωρίες, αθεΐα, απιστία, αιρέσεις, σαρκικές ηδονές και υλισμό!
Που δεν έσκυψαν να πιουν από το γάργαρο και δωρεάν νερό της αιωνιότητας, της ευσέβειας, της ευλογημένης Ορθοδοξίας. Που ξέχασαν να κάνουν ακόμη και τον σταυρό τους, το «δόξα τω Θεώ», την Παναγιά της μάνα μας, τον Εκκλησιασμό της Κυριακής, το καντηλάκι της βραδινής προσευχής…
«Θα τρως ξερό ψωμί στο σπίτι σου και ο γείτονας θα σε ζηλεύει γιατί αυτός δεν θα έχει».
Η Ασκήτρια Λαμπρινή της Άρτας, που προείπε τις μεγάλες καταστροφές από τσουνάμι (Φιλιππίνες), το συγκλονιστικό ατύχημα με τα παιδιά στα Τέμπη, είδε επίσης με φώτιση Θεού, ότι η Ελλάδα θα πέσει έξω οικονομικά με το ευρώ, θα μπουν μεγάλοι φόροι και θα έρθει πολύ μεγάλη φτώχεια και πείνα, αναγκαστική επιστροφή του κόσμου στα χωριά, προσπάθεια επιβολής της Κάρτας – Ταυτότητας, εκλογές και ακυβερνησία, ξένος κυβερνήτης που θα μας φέρουν απ΄ έξω (ίσως η Τρόικα και οι Δανειστές) και στο τέλος επιστροφή του Βασιλιά στην Ελλάδα (όπως είδε και ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος, θεωρώντας το θετικό μπροστά σε όσα θα έχουν ήδη συμβεί στην χώρα μας)! Αλλά και μεγάλη μέριμνα του Θεού για τους πιστούς Ορθοδόξους Χριστιανούς!
Posted in
διάφορα
Για λόγους υγείας δεν παραβρέθηκα στην πανηγυρική θεία λειτουργία.
Ο Σεβασμιότατος όμως Μητροπολίτης μας , με τίμησε ιδιαίτερα, ερχόμενος στο σπίτι μου. Μου ζήτησε και με παρότρυνε να διηγηθώ γραπτώς τα γεγονότα της ζωής μου και μάλιστα τη φοβερότερη περιπέτειά μου. Ζητώ τη βοήθεια του Θεού, και ξεκινώ να γράφω με δυσκολία, ξεθάβοντας μνήμες που χρόνια κρατούσα θαμμένες βαθιά μέσα μου.
«Τούτο δε το γένος ουκ εκπορεύσεται
ει μη εν προσευχή και νηστεία.»
Ματθαίου κ΄ιζ στ.21
Γεννήθηκα στο Κατωμέρι Μεγανησίου Λευκάδος, στις 12 Αυγούστου 1930. O πατέρας μου ονομαζόταν Νικόλαος και καταγόταν από τον Πόρο Λευκάδος. Η μάνα μου ονομαζόταν Μαρία Καλλινίκου και καταγόταν από το Κατωμέρι Λευκάδος. Παντρεύτηκαν το 1928 και εγκαταστάθηκαν έκτοτε στο Κατωμέρι. Οι γονείς μου ήταν θρησκευόμενοι άνθρωποι. Εκκλησιάζονταν συνεχώς και κατά διαστήματα κοινωνούσαν. Νήστευαν σε όλες τις καθιερωμένες νηστείες της εκκλησίας μας. Από τη νηστεία δεν εξαιρούσαν κι εμένα. Έτσι από τα μικρά μου χρόνια μου έδωσαν χριστιανική ανατροφή. Ήμουν ήσυχο παιδί, όμως για τις μικρές αταξίες που έκανα, με τιμωρούσε ο πατέρας μου με μαλώματα και κανένα χαστουκάκι. Η μάνα μου με υπεραγαπούσε, σαν μοναχοπαίδι που ήμουν.
Στον πατέρα μου, που ήταν γεωργός, άρεσε πολύ η τάξη και η δικαιοσύνη και προσπαθούσε από τη μικρή μου ηλικία να μου μεταδώσει τις αξίες του και τις καλές του συνήθειες. Φοίτησα στο Δημοτικό σχολείο Κατωμερίου. Πολλές φορές ο δάσκαλός μου κ.. Μπακόλας με συνέχαιρε για την τάξη και την καθαριότητα που υπήρχε στα τετράδια και τα βιβλία μου. Αυτό θύμωνε τους συμμαθητές και φίλους μου, που συνεχώς με φοβέριζαν ότι κάποτε θα μου τα μουτζουρώσουν όλα. Οι γονείς μου είχαν μεγάλο ενδιαφέρον για μένα, είχαν όνειρα για το μέλλον μου κι αγωνίζονταν ώστε να μη στερούμαι τίποτε. Όταν ήμουν στην Έκτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο σχετικό με ιεραποστόλους. Από τότε γεννήθηκε μέσα μου ο πόθος της ιεραποστολής. Ονειρευόμουν να σπουδάσω θεολογία και να γίνω ιεραπόστολος στην Αφρική.
Σε ηλικία δέκα ετών ο πατέρας μου με πήγε και χειρουργήθηκα στην Πάτρα. Μετά από ένα χρόνο με πήγε και ξαναχειρουργήθηκα. Στη διάρκεια του εμφυλίου, στα δύσκολα εκείνα χρόνια, χειρουργήθηκα τέσσερις φορές ακόμη. Έκανα συνολικά έξι χειρουργικές επεμβάσεις.
Ένα από τα γεγονότα της παιδικής μου ηλικίας που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μου και μου έμεινε αξέχαστο είναι το εξής:
Το καλοκαίρι του 1943 ήρθαν οι Γερμανοί κι εγκαταστάθηκαν στο Βαθύ Μεγανησίου. Το απόγευμα της μέρας που ήρθαν, οι γονείς μου κι εγώ βρισκόμασταν στο αμπέλι μας, λίγο έξω από τα τελευταία σπίτια του Βαθιού. Εκεί ο πατέρας μου, εκτός από το αμπέλι, διατηρούσε κι έναν μικρό κήπο με λαχανικά. Κάποια στιγμή είδα να πλησιάζει στο αμπέλι μας ένας μεγαλόσωμος Γερμανός. Παρ’ όλο που η είσοδος ήταν ανοιχτή, έσπασε τους ξύλινους μπάλους με τα χέρια του και με κλωτσιές γκρέμισε τη λιθιά του αμπελιού μας. Μπήκε μέσα και ποδοπάτησε όλα τα λαχανικά που καλλιεργούσε ο πατέρας μου στον κήπο. Μετά μπήκε στο αμπέλι με τα κλήματα. Τα έσπαγε και φώναζε με όλη του τη δύναμη. Ο πατέρας μου, νομίζοντας ότι ο Γερμανός ήθελε καλά σταφύλια, έκοψε τα καλύτερα σταφύλια μας και του τα έδωσε. Εκείνος του τα πέταξε στο πρόσωπο και άρχισε να τον κλωτσά. Ο πατέρας μου έπεσε κάτω βογκώντας από τους πόνους. Ο Γερμανός τότε άρπαξε εμένα από το στήθος ουρλιάζοντας κι έβαλε το πιστόλι του στο κεφάλι μου. Η μάνα μου έντρομη έπεσε αμέσως στα πόδια του και τον παρακαλούσε να μη με σκοτώσει. Τις έδωσε κι αυτής μερικές κλωτσιές κι έπεσε λιπόθυμη. Εμένα με πέταξε με βαρβαρότητα πάνω στα κλήματα κι έφυγε. Οι γείτονες από τα διπλανά αμπέλια κι από τα τελευταία σπίτια του χωριού, παρακολουθούσαν έντρομοι. Φαίνεται ότι ο Γερμανός το έκανε αυτό για να τρομοκρατήσει τους κατοίκους. Ήμουν τότε δέκα τριών χρονών κι αυτό το γεγονός χαράχτηκε στην ψυχή μου. Φοβήθηκα πολύ. Τις νύχτες έβλεπα εφιάλτες και ξυπνούσα έντρομος για πολύ καιρό.
Το 1944 εγκαταστάθηκα στην πόλη της Λευκάδος, για να φοιτήσω στο οχτατάξιο Γυμνάσιο. Γράφτηκα αμέσως και στα Κατηχητικά σχολεία και παρακολουθούσα το μέσο, που αντιστοιχούσε στην ηλικία μου , αλλά και το ανώτερο. Γράφτηκα και στις χριστιανικές ομάδες , που είχε οργανώσει ο τότε Ιεροκήρυκας, πατήρ Νικηφόρος Δεδούσης. Ο πατήρ Νικηφόρος με αγάπησε ιδιαίτερα και με σύστησε στον τότε μητροπολίτη Λευκάδος και Ιθάκης Δωρόθεο. Και οι δύο με φρόντισαν, με συμβούλευαν και με προστάτευαν από διάφορα παραστρατήματα της παιδικής ηλικίας. Ήμουν πολύ ευχαριστημένος από την επικοινωνία που είχα μαζί τους και με ευχαριστούσε ιδιαίτερα και η επικοινωνία με τα άλλα παιδιά του κατηχητικού και των χριστιανικών ομάδων.
Στο Γυμνάσιο δεν ήμουν από τους πρώτους μαθητές, αλλά ήμουν πολύ επιμελής και τακτικός σε όλα. Κάποια μέρα εκμυστηρεύτηκα στον μητροπολίτη και στον ιεροκήρυκα, τον πόθο που είχα από την έκτη τάξη του Δημοτικού, να σπουδάσω Θεολογία, να γίνω άγαμος κληρικός και να πάω ιεραπόστολος στην Αφρική. Ο Δεσπότης μου είπε: «Να σε βοηθήσει ο Θεός να πραγματοποιηθεί ο πόθος σου, αλλά να ξέρεις ότι, αυτό που θέλουμε δεν πραγματοποιείται πάντα. Ο Θεός μπορεί να έχει άλλο σχέδιο για σένα».
Posted in
θαύματα
Δεν πίστευαν στα μάτια τους οι ιερείς να βλέπουν το λαό εν μέσω καλοκαιριού (5 Αυγούστου 2016) να προσέρχεται κατά εκατοντάδες και σε λίγο να γίνονται χιλιάδες για να αποχαιρετίσουν τον πνευματικό τους πατέρα.
Στο παρακάτω βίντεο, το οποίο μας έστειλε ο αναγνώστης megasfilippos, φαίνεται ξεκάθαρα το Ιερό Σκήνωμα του πατρός Σάββα Αχιλλέως ακάλυπτο στο πρόσωπο αλλά και εύκαμπτο, αν και είχε παραμείνει στο ψυγείο για δύο ημέρες, όπως μπορείτε να δείτε στο 1.15′ στο παρακάτω βίντεο.
Φωνές ακούγονται να λένε: «κοιτάξτε κοιτάξτε ο παππούλης!!
Εμείς δεν χρειάζεται τίποτα άλλο να πούμε, θα πει ο Θεός όταν θα θελήσει να φανερώσει την αγιότητα του γέροντα.
Posted in
θαύματα
Ενας σύγχρονος «άγιος» της εποχής μας υπήρξε και ο μοναχός Μελέτιος Αϊβατζίδης, γνωστός και ως «ορφανοτρόφος», ο οποίος πρόσφερε στα ορφανά, χωρίς όρια και συμβιβασμούς. Η έλλειψη της όρασής του δεν στάθηκε εμπόδιο στον αγώνα που έδωσε για τα ορφανά, τα οποία στερήθηκαν την αγάπη και τη φροντίδα των γονιών τους. Ο ελεήμων και διορατικός γέροντας με μεγάλη αυταπάρνηση επί σειρά ετών διηύθηνε ορφανοτροφεία στην Εδεσσα, στα Γιαννιτσά και στη Νάουσα.
Στις 20 Ιανουαρίου 2012 ο π. Μελέτιος Αϊβατζίδης εκοιμήθη σε ηλικία 94 ετών και περίπου 2.000 ορφανά, τα οποία στο πρόσωπό του βρήκαν την πατρική αγκαλιά και τη στοργή, θρήνησαν τον πατέρα τους. Η «Ορθόδοξη Αλήθεια» επιχειρεί να φέρει στο φως περισσότερες λεπτομέρειες για τη ζωή του π. Μελετίου και να αναφερθεί στον γεμάτο πίστη και προσφορά βίο του.
Ο μοναχός Μελέτιος Αϊβατζίδης γεννήθηκε στη Νικόπολη του Πόντου το 1918. Ο ίδιος και οι γονείς του ήρθαν πρόσφυγες κι εγκαταστάθηκαν στη Λεπτοκαρυά Γιαννιτσών. Αγαπούσε πολύ την Εκκλησία και από δύο ετών έψελνε το τροπάριο του Ιωάννη του Προδρόμου.
Ο π. Μελέτιος από τα παιδικά χρόνια του είχε στερηθεί την αίσθηση της όρασης, καθώς, βοηθώντας τους γονείς του στα καπνά, ένα παιδάκι πέταξε μια καπνοβελόνα, η οποία καρφώθηκε στο μάτι του μικρού Κυριάκου. Πρώτα έχασε το ένα μάτι του -σε ηλικία εννέα ετών- και στη συνέχεια απώλεσε ολοκληρωτικά την όρασή του.
Αυτός ο τυφλός στα μάτια των ανθρώπων έγινε ο πνευματικός οδηγός χιλιάδων ψυχών που στερήθηκαν σε τρυφερή ηλικία την αγάπη των γονιών. Ενας τυφλός που οδηγούσε μέσα από το φως του Θεού εκείνα τα ορφανά παιδιά σε ασφαλή μονοπάτια, ώσπου να περάσουν οι μπόρες που γέννησε η ιστορία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και της Κατοχής. Η ιστορία του αποδεικνύει σε όλους μας ότι στις άπειρες δυσκολίες της ζωής παραμένει πάντοτε άπειρη και η αγάπη του Θεού για τους ανθρώπους.
Posted in
διάφορα
Σε Κώδικες του Αγίου Όρους μαρτυρούνται πολυάριθμες εμφανίσεις της Υπεραγίας Θεοτόκου σε Αγιους Γεροντες , στους οποίους και δήλωσε «όστις Με χαιρετίζει μίαν φοράν την ημέραν με τους Χαιρετισμούς, τους οποίους πολύ αγαπώ, θα τον προστατεύω, θα τον διαφυλάττω από παν κακόν, θα τον επιβλέπω καθ” όλην την ζωή του και εν εκείνη την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας, θα τον υπερασπισθώ ενώπιον του Υιού μου».
Εχουμε και σε παλαότερη μας αναρτήσει αναφέρει τον Γέροντα Εφραιμ της Αριζόνας ο οποίος σε επιστολή που έστειλε στα πνευματικά του παιδιά τα προτρέπει να διαβάζουν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ και όχι μόνο στο Απόδειπνο τους Χαιρετισμούς της Παναγιας μας !
Αυτήν την εντολή την είχε λάβει από τον Αγιο Γέροντα του , τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή που μαζί με τον συνασκητή του τον Γέροντα Αρσένιο τον Σπηλαιώτη ( τον “Παππού” για τον οποίο γράψαμε στην προηγούμενη μας ανάρτηση ) διάβαζαν ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ καθε μέρα τους Χαιρετισμους της Θεοτοκου !
Αυτήν την ευλογημένη συνήθεια για την οποία μας συμβουλεύει ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας την τηρεί ανελλιπώς ο ίδιος , ακόμη και σήμερα που βρίσκεται στην Αμερική !
Παρότι έχει αποκτήσει την καθαρή, νοερά , καρδιακή προσευχή δεν σταματά να λέει τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας καθημερινά και σε κάθε περίσταση !!
Αυτό μας το βεβαιώνει και ο υποτακτικός του, που εκάρη από τον Γέροντα Εφραιμ μοναχός και στον οποίο έδωσε το όνομα του, ο αμεριακανο-ινδικής καταγωγής μοναχός Εφραίμ , που εδώ και είκοσι χρόνια διακονεί καθημερινά τον Γέροντα Εφραίμ !!
Στο βίντεο που ακολουθεί και το οποίο είναι αφιερωμένο στην Ιερα Μονη Αγιου Αντωνιου στην Αριζόνα και στον Γέροντα Εφραίμ , ο υποτακτικός του διηγείται ένα πολυ χαριτωμένο περιστατικό που συνέβη όταν με το αμάξι της Μονής οδηγούσε τον Γέροντα Εφραίμ μέσα από την έρημο για να πάει να εγκαινιάσει μία νέα Μονή !!
Ο Γέροντας Εφραίμ ξεκίνησε να λέει εκφώνως τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας ενώ ο υποτακτικός οδηγούσε ! Συγκινημένος ο υποτακτικός άρχισε να προσεύχεται κι αυτός !! Και τότε συνεβη ένα πραγματικό θαύμα !!
Σας αφήνω να το ακούσετε από το στόμα του μοναχού στην διήγηση του που ξεκινά στο 16.20 λεπτό του βίντεο που ακολουθεί !!!
Posted in
διάφορα
