Archive for 01/28/15
Στέλιο, ἀγαπητὲ φίλε καὶ ἀδελφέ, Καλημέρα,
Ἄργησα νὰ σοὺ γράψω. Ἀπουσίαζα. Σοὺ ὀφείλω τὰβιογραφικὰ ποὺ τὰ φωτοτύπησα ἀπὸ τὸν τόμο ποὺ ἐκδόθηκε γιὰ τὰ τριάντα χρόνια τῆς ἐπισκοπικῆς του διακονίας.
Ἐκεῖνο ποὺ θάθελα νὰ σὲ βεβαιώσω εἶναι ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν Ἅγιος. Ζοῦσε ἅγια. Εἴκοσι χρόνια ποὺτὸν ἔζησα ἀπὸ κοντὰ τὸ ἔβλεπα, τὸ ἐνοίωθα. Ἀκτινοβολοῦσε φῶς, γέλιο, ἤρεμο. Ἁπλὸς σ’ ὅλα του.Φτωχὸς μέχρι τρέλας. Λιτὸς ἀπερίγραπτα.
Ντρέπομαι ὅταν ἀναλογίζομαι τὸ πόσες φορὲς λειτούργησα μαζί του κι ἐγὼ φοροῦσα στολὲς πλούσιες κι αὐτὸς ἦταν πλάι μας φτωχότατος.
Θὰ σοὺ πῶ κάτι γιὰ νὰ θαυμάσεις πάνω σ’ αὐτό. Ἀγόρασα μία βαλίτσα, κάποτε, γιὰ τὶς στολές μου ὅταν μετακινούμουνα. Δερμάτινη. Ἦλθε λοιπὸν στὴνἘκκλησία, ὡς τοποτηρητής. Εἶχε μία βαλίτσα ξύλινη –ἐσωτερικὰ ἐπενδυμένη μὲ ταπετσαρία χάρτινη, σὰν κι αὐτὲς ποὺ ἔχουν κάτι λαϊκὰ μπαοῦλα.Ντράπηκα. Παπὰς ἐγώ. Δεσπότης αὐτός. Τοῦ λέω, «Γέροντα δὲν πάει ἄλλο. Θὰ πάρετε τὴβαλίτσα τὴ δική μου». Ἐπαναστάτησε. «Ὄχι» μοῦ λέει, «ἐσὺ εἶσαι οἰκογενειάρχης, ἔχεις παιδιὰ καὶ ἄλλα τέτοια». Τελικὰ τὴν πῆρε. Ὕστερα ἀπὸ μέρες μοῦ τηλεφώνησε. «Ἔλα νὰ πᾶμε νὰλειτουργήσουμε σὲ κάποια κωμόπολη». Πάω, τί νὰ δῶ. Ἡ ξύλινη...
βαλίτσα. «Πάλι τὰ ἴδια» τοῦ λέω. «Παιδάκι μου, μοῦ λέει, «ἔπιασε τόπο, τὴν ἔδωσα σὲ μία φτωχιά».
Posted in
διάφορα
