(Του π. Στέφανου Αναγνωστοπούλου - vatopaidi.wordpress.com)
Στη δεκαετία που ήμουν στον Άγιο Βασίλειο Πειραιώς, γύρω στο 1975-76, σε μία Μαιευτική κλινική, μεταβαίνει μια νεαρή κυρία, 27 περίπου ετών και συναντά τον Διευθυντή της κλινικής, που ήταν γνωστός Γυναικολόγος και του ζητά να κάμει τη γνωστή επέμβαση της εκτρώσεως, έναντι μεγάλης αμοιβής.
Ο γιατρός-μαιευτήρας, που ήταν άνθρωπος του Θεού, αρνήθηκε και της είπε:
- Κυρία μου, η κλινική μου είναι φωλιά ζωής και δεν θα την κάνω σήμερα «σφαγείο».
-Είναι δικαίωμά μου, να το ρίξω. Άλλωστε, σεις θα πληρωθείτε καλά. Μου φτάνει το ένα παιδί, άλλο δεν χρειάζομαι. Είπε εκείνη.
-Δεν γίνομαι συνένοχος στην αμαρτία σας. Μου το απαγορεύει ο όρκος που έδωσα ως γιατρός και η συνείδησή μου, ανταπάντησε ο ευσυνείδητος Γυναικολόγος και η ευκατάστατη κυρία έφυγε νευριασμένη, για να βρει άλλο γιατρό, για την άμβλωση.
Από τότε πέρασαν δύο χρόνια. Ένα πρωινό ο γιατρός δέχθηκε στο ιατρείο του, την επίσκεψη μιας μαυροφορεμένης γυναίκας. Του φάνηκε γνωστή και τη θυμήθηκε. Μαζί της ήταν και ο σύζυγός της, γνωστός μεγαλοεπιχειρηματίας.
-Γιατρέ, με θυμάστε; Είπε αργά και με πόνο η κυρία.
-Ναι, σας θυμάμαι. Αλλά γιατί φοράτε μαύρα και είστε τόσο καταβεβλημένη;
-Γιατρέ, με τιμώρησε ο Θεός! Μετά την έκτρωση, που έκανα τότε σε άλλη κλινική, ύστερα από ένα δίμηνο, έχασα το μονάκριβο παιδί μου, τριών ετών, από καλπάζουσα λευχαιμία. Και που δεν πήγαμε; Μέχρι την Αμερική φθάσαμε χωρίς κανένα αποτέλεσμα..
Αργότερα είδα και τα χειρότερα. Λόγω της εκτρώσεως, υπέστη ζημιά η μήτρα μου και τώρα δεν μπορώ να κάνω παιδί, γι’ αυτό και ήρθα σε σας, για να με βοηθήσετε. Έσκυψε το κεφάλι της και άρχισε να κλαίει.
-Μη κλαις κυρία μου. Θα προσπαθήσω ως γιατρός να σας βοηθήσω. Επιθυμώ όμως να κάνετε κάτι, που είναι σοβαρό και που θα βοηθήσει αποτελεσματικά στην ψυχοσωματική σας θεραπεία.
-Ότι θέλετε γιατρέ!
-Θα πάτε εντός της εβδομάδος, πρώτα σ’ ένα καλό Πνευματικό, εξομολόγο και μετά θα κάμετε αυτές τις ιατρικές εξετάσεις.
Πράγματι η κυρία πήγε (τότε ήταν ο Πνευματικός π. Γεώργιος Πικριδής, πολύ γνωστός και με κύρος) και τους έβαλε «κανόνα»: Με την κληρονομιά που θα έδιναν στο τρίχρονο αγοράκι που έχασαν, θα έκτιζαν μία νέα πτέρυγα σ’ ένα νοσοκομείο, όπου ήθελαν. Θα έκαναν όσα παιδιά θα τους χάριζε ο Θεός, χωρίς αναστολές και δισταγμούς.
Θα εκκλησιάζονται, θα προσεύχονται, θα μελετούν την Αγία Γραφή, και θα μετέχουν στα μυστήρια της εκκλησίας, επίσης θα κάνουν αύξηση των αποδοχών των εργαζομένων στις επιχειρήσεις τους.
Πράγματι τήρησαν τις υποδείξεις του Πνευματικού και ύστερα από πέντε μήνες, έμεινε έγκυος η κυρία και γέννησε ένα αγοράκι, που πήρε το όνομα του πρώτου παιδιού της.
Ακολούθησαν και άλλα τέσσερα. Συνολικά τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Και από τότε η κυρία αυτή κλαίει από χαρά και ευτυχία!
Ένα αληθινό γεγονός που μας διδάσκει, εκτός από το πόσο επαχθής είναι η πράξη της άμβλωσης και το πόσο κοντά μας, είναι ο Θεός και αν θέλουμε Τον ακούμε και αποδεχόμαστε τα Δώρα Του, αν δεν θέλουμε, δεν τον ακούμε και απλά ζούμε, ότι μας απομένει να ζήσουμε… ολομόναχοι.
Με εκτίμηση, Γ-Χ-Ν
http://church-taxiarchon-kernitsas.blogspot.com
Posted in
διάφορα
